2021 is een mooi jaar voor het singer-songwriter genre. Zo mooi dat ik af en toe bewust wat singer-songwriter platen heb laten liggen om ruimte te maken voor andere genres. Ik ging er tot voor kort van uit dat ik de juiste artiesten er wel uit had gepikt, maar nadat ik het advies van Jan van Salmon bookings had gekregen om echt eens naar "Soothing Green" van Dries Bongaerts te luisteren, heb ik deze plaat er toch maar eens bij gepakt. Na hooguit een paar minuten was me al duidelijk dat ik het boetekleed aan zal moeten trekken, want Dries Bongaerts is een stuk interessanter dan de meeste mannelijke singer-songwriters die ik het afgelopen jaar heb onthaald als de smaakmakers van 2011. Trouw aan de blues en gewapend met een licht gruizige stem brengt Bongaerts meeslepende narratieven onder dromerig gitaarspel. Debuutalbum "For the Light in Thy Heart" kende in 2017 zijn onthulling naar de wereld toe. Een plaat waar liefde en hartstocht centraal stonden, en die de zanger heel wat binnen- en buitenlandse podiumkansen opleverde. Waar de liefde dus de rode draad was op deze plaat, zorgde de verhuis van de stad naar het platteland voor nieuwe inspiratie en inzichten. Songs over dingen achterlaten, andere verwelkomen, terugkeren naar de essentie en onthaasten in een nieuwe omgeving vormen de centrale thema’s op Dries zijn tweede album. Op "Soothing Green" maakt Dries ingetogen singer-songwriter muziek met vooral invloeden uit de blues en folk. Het is muziek die je in eerste instantie mee terug neemt naar de vroege jaren 70. De muziek van Dries Bongaerts ademt de sfeer van de platen van troubadours uit vervlogen tijden en doet afwisselend denken aan de muziek van Nick Drake of een Tim Buckley. Wanneer je goed naar zijn nieuwste album luistert, hoor je echter al snel dat Dries veel meer doet dan slechts het reproduceren van muziek uit de jaren 70.

Het geluid op "Soothing Green" klinkt dankzij subtiele toevoegingen van zijn begeleiding, Simon Beeckaert (bas, oa. Echo Beatty), Arno Goossens (elektrische gitaar, o.a. Ella Ray) en Robbe Broeckx (drums, o.a. Noa Lee) of zelfs een verdwaalde cello van Miko Pablo behoorlijk modern en doet wel wat denken aan de muziek waarmee Will Oldham vroeger mee doorbrak, al is de muziek van Dries wel een stuk spannender dan die van Oldham. Hoewel de meeste songs op de plaat zoals gezegd ingetogen zijn, staan ze bol van de onderhuidse spanning. Deze spanning komt aan de oppervlakte wanneer het slidegitaarspel aanzwelt en een bijna hypnotiserend karakter krijgt. Producers Gert Jacobs en Tobie Speleman zorgden andermaal op deze plaat voor magie & de finishing touch, zoals Tobie eerder al deed voor onder meer Blackwave, Geppetto & The Whales, The Calicos en The Haunted Youth.

Ik begon zonder enige verwachtingen aan "Soothing Green", maar Dries had me eigenlijk direct in de openingstrack "Certain Blue" al te pakken. Zoals ook de volgende track, en eerste single, "Prove Me Right", dat een heerlijk warme song is waarin een mannenkoortje en een slidegitaar je alvast meelokken. Zijn nieuwe album staat gewoon vol met ingetogen luisterliedjes die bijna dwingen tot luisteren. Dries beschikt over een mooie warme stem met een doorleefd randje. Het is een stem die prachtig past bij de sobere, maar bijzonder mooie instrumentatie op de plaat. Zoals gezegd het slidegitaarspel en Dries zijn stem bepalen voor een belangrijk deel het geluid, maar door subtiel gebruik van andere instrumenten, is dit geluid veel voller. Luister beslist ook naar het ingetogen "Farewell Oblivion", het virtuoze gitaarspel in "Lay Down With You", of wat voor ons de tweede single mag worden "Tomorrow Is Mine" en het Leonard Cohen achtige "To Feel The Blue" met Miko Pablo op cello, songs waarin we steeds zijn warmhartige stemkleur horen, en zijn dan ook voor ons de mooiste songs van dit album.

"Soothing Green" is een mooie stemmige plaat die perfect past bij het huidige seizoen en de aankomende herfst. Veel songs hebben een wat donkere ondertoon, maar "Soothing Green" is zeker geen sombere plaat. Invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek, met name folk en blues, zijn prominent aanwezig in de songs van Dries. Toen ik begon aan de beluistering van deze 13 ingetogen songs ging ik er van uit dat de aandacht na een paar songs wel wat zou verslappen, maar het tegenstelde bleek het geval. "Soothing Green" is een plaat die je langzaam opslokt en alleen maar beter, mooier, indringender en indrukwekkender wordt. Dries Bongaerts heeft een duidelijke voorkeur voor ingetogen luisterliedjes, maar hij zorgt er wel voor dat deze niet eenvormig klinken. Dit doet hij aan de ene kant door een steeds net wat andere instrumentatie te kiezen, maar ook de stem van hem beschikt over uiteenlopende kleuren, waardoor hij het ene moment klinkt als een doorleefde Amerikaanse troubadour en het volgende moment Jeff Buckley naar de kroon steekt. Wat "Soothing Green" uiteindelijk zo bijzonder maakt is op de eerste plaats dat Dries er in slaagt om invloeden van de klassieke singer-songwriters uit het verleden te combineren met die van de wat eigenzinnigere muzikanten uit het huidige rootssegment, en op de tweede plaats heeft Dries het vermogen om songs te schrijven en te vertolken die de  luisteraar diep ontroeren. Dries Bongaerts slaagt hier 13 keer in. Prachtplaat.